KINEZITERAPIJA (grčke reči kinein – kretati se, kinezis – pokret) je oblast fizikalne terapije koja se bavi primenom pokreta u svrhe lečenja, a u cilju uspostavljanja optimalnog funkcionisanja delova i organizma u celini.

Kineziterapija kao deo fizikalne terapije predstavlja jedan od najvažnijh aspekata medicinske rehabilitacije. Ona se bavi primenom sistematizovanih pokreta pojedinih delova tela ili celog tela u vidu vežbi radi očuvanja, uspostavljanja, razvijanja i zamene funkcija lokomotornog aparata, kao i organa i sistema koji su u funkcionalnoj vezi sa lokomocijom. Cilj kineziterapije je maksimalno iskorišćavanje svih potencijala tretiranog pacijenta sa akcentom na optimalni mogoći oporavak oštećene funkcije lokomotornog aparata.

 Kineziterapija obuhvata aktivne i pasivne vežbe.

Aktivne vežbe se dele na:

- aktivne potpomognute

- aktivne nepotpomognute

- aktivne vežbe sa otporom.

Ona se primenjuje u gotovo svim medicinskim specijalnostima kod brojnih patoloških stanja, ali i preventivno. Apsolutnih kontraindikacija praktično nema, a relativne su malobrojne.

U izvođenju jednog pokreta učestvuje više anatomskih struktura:

- koštani sistem

- zglobovi

- mišići

- periferni nervni sistem

- centralni nervni sistem

Još veći značaj kineziterapija dobija upravo zbog toga što pokret dovodi do angažovanja i ostalih organskih sistema : kardiovaskularnog, respiratornog, endokrinog idr.

Zato je danas kineziterapija obavezni deo rehabilitacije ne samo kod bolesti i povreda koštano-zglobnog sistema (lokomotornog aparata), već i kod bolesti srca i krvnih sudova, bolesti disajnih organa, nefroloških, neuroloških i drugih bolesnika.